Evet yazdığım başlıktaki gibi talihsiz başım!
Geçirdiğim bu sıkıntılı pnömotoraks evresinde Annemin emeği gerçekten paha biçilemezdi.
Hastahanede ayrı evde ayrı sokakta ayrı okulda ayrı ...
Beni iyi etti canım annem. Ama ne oldu? Tam ben ayağa kalktım her şey farklı olacaktı derken Anneciğime koyulan kanser teşhisi bu başlığı yazmama sebep oldu talihsiz dertli başım ...
Pnömotoraks sonrası iş hayatına verdiğim arada memleketim Malatya'ya temiz hava ve biraz dinlenmek için annem babam ve ben gitmiştik.Bayramın birinci günü oturduğumuz balkonda herkes sigara içiyordu.Annem beni her zaman ki gibi o ortamdan postalamıştı. Bende balkona kuzenlerimle muhabbete gitmiştim.Arkamı döndüğümde annem bayılmıştı çoktan.Ablamın çığlıkları ve toplanan kalabalık ortalığı yıkmama sebep olmuştu.Gelen ambulans ve hastahaneye gitmemiz yaklaşık 10 dakikayı bulmuştu.
Annemi tomografiye almışlardı ve geçirdiği baygınlık normal değil bir nöbet tarzı bayılmaydı titreyerek ve bağırarak.
Tomografi sonrası doktorun yaptığı açıklama beyinde oluşan kitle şüphesi idi.Hastahaneye en acilinden yatış vermemiz gerektiğini söyledi doktor.Bilinmez bir memlekette bilmediğimiz bir muhitte bilinmez bir süre için hastahaneye yatırılmıştık. Yaklaşık 2 hafta yattık ve teşhis konmuştu.3 evrede malign melenom cilt kanseri ve beyinde metastazı vardı.
Hastahaneden ayrılıp Ankara'ya dönerken hayatımızın içinde hızlı bir değişme mahvolmuş yıpranmış duygular yeni başlangıçlarımız yine başlayamamıştı.
Yurt dışından gelen ilaçlar ile kemoterapi yolculuğumuz başlamış saçları kalmamış bedenen ve ruhen çöküntüye uğramış,hastalık ile cebelleşen bir annem olmuştu.Bu arada ben, beni hiç ama hiç sormayın ...
Sadece birazcık dinlenmeye gitmiştik.Kafa açmaya yemeye içmeye biraz dağ ve ağaç havası almaya.
Annemin içinde gelişen kanseri bilmeden güldük eğlendik.Bize kalan hastalığı öğrenip yüreğimizde taş geri dönmek oldu ...
Artık yeni alınan dikişlerim değil kalbim çok ağrıyordu hayat başka bir yöne doğru gidiyordu.Annemi kaybetme korkusu delirtiyor aklımı yitirecek gibi oluyordum ...
Ne yapacaktım peki şimdi? Oturup delirecek miydim? Hayır! Her şeyin bir sınav olduğunu ve bu sınavdan 100 puan almak için uzunca bir öğrencilik yoluna gireceğimi biliyordum.Kanser ile savaş dernekleri,bilgilendirmeler psikolojik destekler uzun bir yol ... Ne demiş yazar;
''Alışmak hep çok zor geliyor
Alışmak herkese zor geliyor
Sen yokken bir yanım
Öbür yanım eksik kalıyor.''
Zor gelse de alışıp savaşmamız gerekiyor.Hayat mücadele ile güzel.Anladığı dilden konuşacağım bundan sonra :)
Sevgilerimle ..
Tolga Ürkmez
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder